Đorđe Simić bio je srpski političar, diplomata, dva puta predsednik vlade Kraljevine Srbije i jedan od osnivača Crvenog krsta Srbije.

Kao sin istaknutog ustavobranitelja Stojana Simića, Đorđe Simić rođen je 28. februara 1843. godine u Beogradu. Nakon završenog beogradskog Liceja studirao je državne nauke u Berlinu, Hajdelbergu i Parizu gde se upoznao i sa Eduarom Labuleom, teoretičarem francuskog liberalizma.

U državnu službu, stupio je 1867. godine, a za samo tri godine dobio je položaj sekretara u Ministarstvu inostranih poslova. Međutim, Simić je najveći deo svog profesionalnog života proveo u diplomatskoj službi kao poslanik u Sofiji, Petrogradu Beču, Carigradu i Rimu.

Diplomatska karijera

Za generalnog konzula u Sofiji Simić je postavljen 1882. godine, i na toj poziciji ostao je do prekida diplomatskih odnosa sa Bugarskom dve godine kasnije. Na predlog Jovana Ristića obavljao je dužnost načelnika Ministarstva inostranih dela, a krajem 1887. godine postavljen je za poslanika pri carskom dvoru u Rusiji. Učestvovao je u radu Ustavotvornog odbora za izradu nacrta Ustava iz 1888., ali se kao poslanik suočavao i sa problemom kraljice Natalije Obrenović. Kraljica, koja je uživala veliki ugled u Rusiji, u to vreme živela je van Srbije, i bilo joj je zabranjeno da viđa sina Aleksandra u Beogradu. Zbog toga je često želela da prekrši zabranu i doputuje u Beograd, a Simić je morao da je odvraća od putovanja.

kraljica Natalija Obrenović 

Za vreme Simićevoga mandata izbila je i afera oko oko etnografske karte u listu Izvestija, kojom su područja u Makedoniji prikazana kao deo bugarske etničke skupine. Uspeo je da se izbori za delimičnu reviziju karte, na kojoj je Makedonija označena kao teritorija na kojoj žive makedonski Sloveni.

Kao poslanik u Beču službovao je dva puta, od 1890. do 1894. i od 1906. do 1912. godine.
Odmah nakon stupanja na dužnost, vlada je od Simića tražila da učini sve da se ukine austrijska zabrana uvoza stoke iz Srbije. Pripremao je pregovore za sklapanje Trgovinskog ugovora sa Austrijom, braneći interese Srbije pred zamerkama Beča da Srbija pruža utočište bugarskim emigrantima, koji su se protivili bugarskoj vladi.

Unutrašnja politika

Predsednik vlade Simić je bio u dva navrata. Prvi put bio je premijer samo 3 meseca 1894. godine. Bila je to neutralna vlada, čiji je zadatak bio da brani dinastiju i stišava stranačke strasti. Međutim, takva vlada nije odgovarala radikalima kao parlamentarnoj većini, pa je došla u krizu i ubrzo pala zbog sukoba kraljeva Aleksandra i Milana sa radikalima. Drugi put Simić je bio predsednik vlade i ministar spoljnih poslova od 17. decembra 1896. do 11. oktobra 1897. godine, a vlada je tokom mandata postigla i zapažene rezultate. U vreme Kritskog ustanka uoči Grčko-turskog rata 1897. Simićeva vlada je pregovarala sa Turskom i nudila neutralnost, a zauzvrat je dobila ustupke u Makedonskom pitanju. Turska je dopustila otvaranje srpskih škola u u bitoljskom i solunskom vilajetu, a privremeno je postavljen srpski vladika u Skoplju. U unutrašnjoj politici Simićeva vlada težila je smirivanju političkih strasti, popravljanju finansijskog stanja i naoružanju vojske zbog grčko-turskog rata.

Kasnija aktivnost

Đorđe Simić bio je u nekoliko navrata član Državnog saveta, a zbog odnosa sa kraljem Milanom i nekoliko puta penzionisan. Nakon Ivanjdanskog atentata na kralja, Milovan Milovanović je optužen i osuđen u odsutnosti na dve godine zatvora. U toj optužnici se pominjao i Đorđe Simić. Kao dokazni materijal na suđenjima su se koristila i Simićeva pisma Savi Grujiću, ali istraga protiv Simića bila je obustavljena. Nakon venčanja Aleksandra Obrenovića, Simić je ponovo 1900. godine postavljen za člana Državnog saveta, iste godine za poslanika u Rimu, a kasnije postaje senator i predsednik Državnog saveta kao i srpski poslanik u Beču.

kralj Milan Obrenović 

Za vreme Prvog srpsko-turskog rata 1876.godine, slovenofilski krugovi su preko Crvenog krsta uplaćivali novac i slali pomoć i opremu za bolnice.Đorđe Simić je bio jedan od osnivača Crvenog krsta i njegov dugogodišnji predsednik.

Privatan život

Ostalo je zabeleženo da je Simić bio je čovek otmenih manira i jedan od najuglednijih školovanih diplomata Kraljevine Srbije. Po političkim načelima bio je pravi evropski liberal, a u spoljašnjoj politici rusofil. Iza sebe je ostavio obimnu rukopisnu zaostavštinu. U njegovoj bogatoj biblioteci čuvana su mnogobrojna istorijski značajna dokumenta, koja su za vreme Prvog svetskoga rata opljačkana.

Ženio se četiri puta. Prva supruga bila je Jelena Karađorđević, ćerka kneza Aleksandra Karađorđevića, što je izazvalo podozrenje na dvoru Obrenovića. Jelena je iznenada umrla tokom svadbenog putovanja na jezeru Komo u Italiji. Druga supruga Julka umrla je na porođaju njihovog trećeg deteta, a treća supruga bila je udovica Jelka Bojović. Nakon njene smrti Simić se oženio 23-godišnjom bečlijkom Leopoldinom Koumal, sa kojom je dobio četvrto dete, sina Georga Koumala Simića.