Glavni grad monarhije Habzburga postao je ne samo deo srpske istorijske sudbine, već i dvovekovna neformalna politička, kulturna i duhovna prestonica našeg naroda. U ovom gradu se srpski narod sjedinio sa zapadnoevropskom kulturnom tradicijom, a i danas u njemu živi oko 180.000 naših sunarodnika

Na mapi srpskog istorijskog i duhovnog trajanja jedna tačka, iako stotinama kilometara daleko od matičnog prostora stare srpske države, vekovima je sijala punim sjajem šireći svetlo prosvete, kulture i nacionalne svesti. Ta tačka je Beč, „carstvujušča Vijena“, glavni grad Habzburga, središte dunavske monarhije i, kako je zapisao čuveni akademik Dejan Medaković, dugogodišnja „politička i duhovna prestonica srpskog naroda“.
Beč je, sticajem istorijskih okolnosti, postao deo srpske istorijske sudbine. Značaj Beča za srpski narod, njegovo romantičarsko buđenje i formulisanje državotvorne ideje je ogroman i teško da se može staviti u istu ravan sa bilo kojim drugim gradom. Poseban fenomen jeto što, uprkos nepredvidivim ćudima istorije, srpska nit u ovom gradu nikada nije prekinuta. U Beču i danas živi 75.000 građana srpskog porekla, austrijskih državljana. Procenjuje se, međutim, da je srpski trag u bečkoj svakodnevici dosta dublji, jer njega svakodnevno otiskuje najmanje još 100.000 naših sunarodnika koji u njemu žive i rade.

„Srbi učestvuju u životu grada, u gradskoj upravi, u politici. Zajednica koja je poreklom iz Srbije zaista je odlično integrisana u život grada. Ona je važan deo našeg grada i svakako ne živi paralelno sa njim. Građani srpskog porekla zauzimaju važne funkcije u gradu, privredi, upravi, zdravstvu“, rekao je nedavno gradonačelnik Beča Mihael Ludvig.
A sve je počelo Velikom seobom Srba 1690. godine i prelaskom patrijarha Arsenija Trećeg Čarnojevića iz drevnog sedišta Srpske crkve – Pećke patrijaršije na tlo Austrije. Bio je to jedan od ključnih događaja za srpsku nacionalnu istoriju, dramatičan i tragičan događaj dalekosežnih posledica. Po dobijanju dozvole cara Leopolda Prvog, najmanje 37.000 porodica, odnosno 185.000 ljudi, najviše sa Kosova, Metohije, Raške i Polimlja prešlo je Dunav i krenulo u susret novom životu u pustim prostranstvima Austrije i Južne Ugarske. Srbi su tako postali i deo zapadnoevropske zajednice naroda.
Prvi identifikovani Srbin koji je sticajem okolnosti živeo u Beču bio je grof Đorđe Branković, živopisna i ambiciozna ličnost naše istorije. On je samo prvi u dugom nizu uticajnih ličnosti srpskih korena koji su svoje živote i pregalaštvo vezali za austrijsku prestonicu.

Vuk Stefanović Karadžić

U drevnim hronikama nailazimo na zaboravljena imena: Atanasije Demetrović Sekereš, Severin Zavišić, Dimitrije Mirković, Đorđe Stojaković…
Terezijanski Beč bio je prava etnička minijatura mnogonarodne Habzburške monarhije. Ovaj grad bio je plodno socijalno, kulturno, prosvetno i političko žarište u kome su bujali umetnički pokreti i ideje. Najpoznatiji srpski kulturni i nacionalni delatnik koji je živeo u Beču i koji je vremenom postao istinski Bečlija bio je Vuk Stefanović Karadžić. Ovaj grad svesno je izabrao za život i rad jer je procenio da u njemu ima najbolje uslove za svoj lingvistički i spisateljski rad. Tokom pola veka bečkog života Vukovi stanovi, a promenio ih je više od 20, bili su mesta susreta Srba iz Austrije i Ugarske, Srbije, Primorja, Dalmacije i drugih krajeva.

Detaljnije o vezi Beča i istorije srpskog naroda kao i brojne teme iz oblasti diplomatije, kulture i bogatog istorijskog nasleđa Srbije, možete pronaći u Dipos Magazinu.