Milenko Stojković, poznatiji kao Vojvoda Milenko, bio je jedan od najkontroverznijih vođa Prvog srpskog ustanka, koji je u mnogome doprineo ostvarenju državne nezavisnosti. Rođen je 1769. godine u selu Kličevcu pored Požarevca, a u obližnjem manastiru Nimniku, naučio je slova i izučio terzijski zanat, šijući narodna odela u svojoj uglednoj i modernoj radnji.

Ustanak

Međutim, po ubistvu Hadži Mustafa paše, krajem 1801. godine, kada su dahije počele sa likvidacijom znamenitih Srba, Milenko se vratio u rodni Kličevac, odakle je stvorio mrežu zaverenika za dizanje Ustanka. Zbog toga je Karađorđe Petrović tokom priprema za ustanak sa njim uspostavio vezu krajem 1803. Stojković se odmah odazvao na Karađorđev poziv da digne ljude na ustanak u svom kraju i bio prvi, koji je istočno od Morave, započeo organizovanje stanovništva. Vrlo brzo podigao je celo Podunavlje, a pod njegovom komandom ustanička vojska opkolila je Požarevac, a zatim ga i oslobodila 12. maja 1804. godine, nakon čega se pridružio Karađorđevoj ustaničkoj vojsci, u opsadi Beograda. Kada je u leto iste godine, u vreme misije Bećir paše, doneta odluka da se pogube turske dahije (Aganlija, Kučuk Alija, Mula Jusuf i Fočić Mehmed-aga), zbog čije je okrutne vladavine i došlo do nezadovoljstva u narodu, Karađorđe Petrović je odredio upravo Milenka Stojkovića kao najpogodnijeg da obavi pogubljenje dahija, zašta je bogato nagrađen novcem i skupocenim darovima.

Milenko je ostao zapamćen kao neustrašivi junak, što je i u kasnijim bitkama potvrdio. Bio je i jedan od članova Saveta, a za junaštvo i vojne zasluge Karađorđe ga je tokom leta 1806. proglasio za vojvodu.
Međutim, posle odbrane Deligrada 1809. godine, kada je umesto ranjenog Karađorđa kraće vreme Stojković komandovao svim ustaničkim snagama, počela je i njegova svađa sa voždom oko političkih pitanja, pa ga je Karađorđe lišio komande nad ustaničkom vojskom.

Iako je u prvoj fazi Srpske revolucije, tokom Prvog srpskog ustanka, srpsku diplomatiju praktično vodio vožd Karađorđe, reorganizacijom Praviteljstvujuščeg sovjeta iz 1811. godine predviđeno je formiranje popečiteljstava (ministarstava). Za prvog srpskog popečitelja inostranih dela postavljen je vojvoda Milenko, koji se zalagao za ograničenje vladareve vrhovne vlasti i decentralizaciju uprave. Zbog toga se žestoko zamerio Karađorđu, a nakon što je odbio da prihvati dužnost Popečitelja inostranih dela – njegova sudbina bila je zapečaćena.

Harem

Sliku neustrašivog borca koji nikada ne gubi bitke potvrdio je i u bici na Ivankovcu u avgustu 1805. kada je, sa Petrom Dobrnjcem i Stevanom Sinđelićem, pobedio daleko jaču vojsku Hafiz-paše koja se zaputila ka Beogradu. Međutim, Vojvoda Milenko ostao je zapamćen i po svom privatnom životu – činjenici da je, iako oženjen sa Milenijom sa kojom je dobio troje dece, imao svoj harem po uzoru na turski.
U haremu su bile Turkinje i Vlahinje, robinje i slobodne žene. Kada bi ih se zasitio obično ih je udavao, prodavao ili poklanjao, a ako su bile slobodne jednostavno bi ih otpustio. Prema nekim navodima Milenko je u svom haremu imao 42 žene.

Proterivanje iz Srbije

Kad je Milenko došao u direktan sukob sa Karađorđem, bio je proteran iz zemlje 1811. godine. Otišao je u Rusiju, gde je penzionisan u činu pukovnika. Rsapustio je harem ali je zadržao samo jednu ženu, izvesnu Katinku, sa kojom se kasnije i oženio i zasnovao porodicu.
Umro je u Bahčisaraju na Krimu 1831. godine.
Danas, jedna ulica u samom centru Beograda nosi njegovo ime, a meštani njegovog rodnog Kličevca su Stojkoviću 2004. godine otkrili spomen-ploču.